Because love is blindness...

Jak wychować masochistkę? Nic prostszego, czytaj córce baśnie przed snem.

Zaczęły mi się ferie, nie bardzo wiem co z tym faktem zrobić, bo od kiedy pamiętam z niczym nie radziłam sobie tak beznadziejnie jak z nadmiarem wolnego czasu. Pomiędzy lekturą jednego bardzo mądrego podręcznika a drugiego wymyśliłam więc, że poszperam po domu w poszukiwaniu jakiejś ciekawej książki, którą mogłabym jeszcze przeczytać. I tak natknęłam się na zbiór bajek, który czytała mi mama, kiedy byłam mała. Od razu przypomniała mi się moja ukochana baśń – „Mała Syrenka”. Nie ma sensu żebym przytaczała tu całą fabułę, bo chyba każdy zna tą historię – ale gwoli przypomnienia:

Jest sobie Syrenka. Syrenka zakochuje się w Księciu, który nie zdaje sobie sprawy, że to jej zawdzięcza swoje ocalenie. Zdesperowana, udaje się do czarownicy, żeby ta, w zamian za jej piękny głos, zamieniła ją w człowieka. Tutaj ciekawostka – w tej wersji, którą zna większość osób, jest napisane, że Syrenka traci głos po wypiciu czarodziejskiej mikstury. Może niemiłe, ale w każdym razie bezbolesne. Wersja oryginalna jest trochę bardziej okrutna – czarownica obcina Syrence język. Układ rodem z kodeksu Hammurabiego; nie dziwię się, że ta wersja jest mniej popularna. Ale, ale – to nie wszystko. Poza tym, że straci głos, Mała Syrenka dowiaduje się, że co prawda, na swoich nowych nogach będzie w stanie tańczyć najpiękniej na świecie, ale za to każdy krok będzie sprawiał jej torturę „jakby chodziła po ostrych nożach, a jej stopy nieustannie krwawiły”. Jest jeszcze jedno „ale” – jeśli Książę poślubi inną kobietę, Syrenka zamieni się w morską pianę i po prostu zniknie. Udało mi się już udowodnić tezę o masochizmie? Ciąg dalszy jest już taki, jak w sumie można by się spodziewać – Książę odnajduje Syrenkę i nawet jest dla niej miły, ale to bynajmniej nie oznacza, że się w niej zakochuje. Jest jednak zainteresowany oglądaniem jej tańczącej, a ona, oczywiście, spełnia jego życzenie. Wyobrażacie sobie, co to znaczy – tańczyć, bo on tego zechciał, kiedy każdy krok jest niczym stąpanie po nożach? Następnie historia staje się jeszcze bardziej tragiczna i beznadziejna, bo pojawia się ta trzecia, którą on kocha (chociaż to nie ona dała sobie dla niego obciąć język). Przynajmniej muszę przyznać Andersenowi, że poza masochizmem dostrzegam w tej bajce także głęboki realizm. Niestety. Jak się kończy, każdy wie – „i żyli długo i szczęśliwie”, tyle tylko, że nie dotyczy to głównej bohaterki. Syrenka ma jeszcze wybór – dostaje od swoich sióstr nóż, którym może zabić Księcia i jego drogą żonę, ale, oczywiście, nie jest w stanie go skrzywdzić. Zamiast tego rzuca się w morskie fale, żeby zamienić się w pianę i zniknąć. Zdaniem niektórych, takie właśnie jest zakończenie oryginalne, ale samemu Andersenowi zrobiło się chyba głupio, że napisał coś aż tak okrutnego i ostatecznie dopisał akapit o córach powietrza, które zabierają Syrenkę do nieba, i obiecują jej, że za 300 lat dostanie nieśmiertelną duszę w zamian za swoje dobre serce.

Rozpisałam się, a chciałam tylko wyjaśnić, dlaczego mam takie mieszane uczucia względem tej bajki… i wyjaśnić, dlaczego tak ją uwielbiam. Bo bajka jest okrutna i nie da się tego ukryć. A z drugiej strony, prawda jest taka, że ja Syrenkę doskonale rozumiem. A przynajmniej rozumiem to, co w całej historii jest najbardziej kontrowersyjne – to, ile poświęciła dla miłości.

 Mi samej zajmuje sporo czasu, żeby uznać kogoś za wartego mojego zainteresowania. Ale jeśli już dojdę do wniosku, że ten konkretny Ktoś jest wyjątkowy – to chyba nie ma takiej rzeczy, której bym dla niego nie zrobiła. Jest coś, co łączy mnie z Syrenką – dla miłości mojego życia byłabym w stanie nawet zatańczyć na ostrych nożach. To, co nas różni, to że ja nie stałabym z boku ze złamanym sercem i nie patrzyła spokojnie, jak On odchodzi do innej kobiety. Nie mam pojęcia, co bym zrobiła, ale coś na pewno bym zrobiła. Bo wszystko lepsze, niż świadomość, że nie zrobiło się nic…