Desperacja...?

„Jesteśmy opuszczeni jak zabłąkane dzieci w lesie. Kiedy stoisz przede mną i patrzysz na mnie, co wiesz o moich bólach i co ja wiem o twoich? A gdybym padł przed tobą na kolana, i płakał, i opowiadał, co wiedziałbyś o mnie więcej niż o piekle, które ktoś określił ci jako gorące i straszne?”

Chroniczne poczucie opuszczenia to straszna rzecz. A jednak, jesteśmy skazani na samotność jako ludzkość, jeśli ktoś tego nie widzi, to znaczy, że jest ślepy. Ja w swoim byciu z samą sobą odnajduję się coraz lepiej. W końcu to już prawie rok – rok samotności, rok bez (moich) kłamstw. Ale nie powinnam się nad sobą użalać, bo przecież mam to wszystko na własne życzenie. Jest jak w piosence:

Just because I’m hurting doesn’t mean I’m hurt

Doesn’t mean I didn’t get what I deserve

No better and no worse

Życiowa prawda nad którą myślałam tydzień - żeby dowiedzieć się, czy się czegoś chce, bywa że trzeba to po prostu zrobić. No bo jak inaczej. Proszę o rzeczy, których nie powinnam nawet chcieć, wiem o tym dobrze. A jednak w jakiś pokręcony sposób chcę... muszę to zrobić. Odwrotu nie będzie, ale ja już przestałam się bać braku odwrotu. W ogóle przestałam się bać. Nie wiem czy to dobrze czy źle, jest mi to obojętne.
Najgorsi są ludzie, którzy nie mają nic do stracenia, bo im nie da się niczym zagrozić.