Jestem złą kobietą

Złą kobietą jestem. Powiedziałam to dzisiaj  w rozmowie ze swoją matką w ramach podsumowania i samą mnie to delikatnie rozbawiło. Rozbawiła mnie zresztą sama ta rozmowa, bo głównym tematem było to, czy wspomniany post temu B. w końcu ożeni się ze swoją długoletnią dziewczyną czy nie. Moja mama twierdzi, że nie, a na pytanie, dlaczego nie, odpowiada „nie wiem ale jestem tego pewna”. Jak może być pewna czegoś takiego – pojęcia nie mam, ale przyzwyczaiłam się już do tego, że ona „po prostu wie” i lepiej w to nie wnikać. Dzisiaj przeczytałam gdzieś, że kobiety mają tendencję do wybierania sobie partnerów, którzy są emocjonalnie i uczuciowo na poziomie ich matek. Nie wiem na ile to jest potwierdzone naukowo, ale w moim przypadku – tak, podpisałabym się pod tym obiema rękami. Powielam rodzinne schematy niczym Ziembiewicz z „Granicy” i jestem tego w pełni świadoma. Stworzę kiedyś portret psychologiczny mojej rodziny, żeby to potwierdzić, ale szybko to nie będzie.

Pisanie o mojej matce i jej poziomie uczuciowości to też zdecydowanie nie jest temat na dzień, który i tak wyssał ze mnie całą energię. Chociaż może powinnam nazywać rzeczy po imieniu i zwalić to na konkretną osobę, która z jakiegoś powodu ubzdurała sobie, że jest ode mnie lepsza. W czym dokładnie – nie wiem i nie chce mi się domyślać. Znudziło mi się analizowanie i tłumaczenie temu człowiekowi jego własnej psychiki. Wiecie, dlaczego założyłam tego bloga? Bo cały wolny czas spędzam na rozgryzaniu psychiki innych ludzi i brakowało mi takiego miejsca, w którym mogłabym skupić się na swojej własnej osobowości i na swoich własnych zachowaniach, których też czasami nie rozumiem. Dlatego tyle piszę o sobie.

Wracając do meritum – jestem złą kobietą i nie jest mi z tego powodu przykro, bo też nie czynię zła dla przyjemności. Bardziej z obowiązku. Jak to tak? Postaram się opisać. W gruncie rzeczy staram się nikogo celowo nie krzywdzić, ale jeśli stoi na drodze do mojego celu… sorry. Jeśli widzę, że ktoś mi bliski nie jest szczęśliwy w związku w którym tkwi, to nie obchodzi mnie, co czuje ta druga strona. Ja jestem po to, żeby pomóc mu się z tego bagna ewakuować. W ogóle czuję się w obowiązku żeby uzmysławiać ludziom niewygodną prawdę na ich temat. Może dlatego tyle osób woli mnie z bezpiecznej odległości. Mojemu dobremu koledze powiedziałam wprost,  co mu dolega. Psychicznie oczywiście. Byłam całkowicie pewna tej diagnozy, to nie jest tak, że nie mając podstaw bawię się w domorosłego psychiatrę, ale ktoś inny pewnie przekonywałby go, że wszystko z nim w porządku… Ja taka nie jestem. Nawet najbliższych potrafię podsumować. A z drugiej strony, zrobię wszystko dla dobra osoby na której mi zależy. Czy to dobrze, czy nie, to też sprawa dyskusyjna. Co ciekawe, ta zależność jest bezwarunkowa i nie zależy od tego, czy ta osoba jest w stanie zrobić to samo dla mnie. Wczoraj, wertując swój pamiętnik, znalazłam zdanie – kiedy mówię komuś „jesteś moim przyjacielem”, to tak jakbym podpisała cyrograf, że do końca będę obok, pilnując go nawet przed samym sobą i że wszystko wybaczę. To jakiś przejaw altruizmu? Czy masochizmu?