O ideałach ciąg dalszy

...A choć winienem Twej niedoli,

miłości mojej nie przeklinaj!

Żeby napisać o swoim ideale, muszę wrócić do wspomnień o chłopaku, który był moim ideałem przez całe liceum. Wtedy widziałam w nim tylko jedną wadę – nie był mój. Powrotów nie będzie, nie po tym, co oboje zrobiliśmy, ale powspominać zawsze można…

B. miał najbardziej niebieskie oczy, jakie w życiu widziałam. W tych oczach naprawdę można było się zakochać. Pamiętam dźwięk jego głosu, kiedy wypowiadał zdrobniale moje imię. Pamiętam, że wrócił się po mnie, kiedy bałam się zejść z oblodzonej skarpy i wziął mnie za rękę. Pamiętam, jak śmiał się, że zamknąłby mnie w swoich lochach i nigdy nie wypuścił, gdyby tylko je miał. Niósł mnie na rękach, żeby wrzucić mnie do basenu, a potem sam do niego wskoczył. Wyciągnął mnie z najgłębszego dna w moim życiu. I nie patrząc na to, jak to się ostatecznie skończyło, były takie momenty, że tylko on był obok mnie. I w końcu – nikt nigdy nie pocałował mnie tak, jak on. Tak, jakby to był nasz jedyny pocałunek w tym życiu, a świat miał runąć następnego dnia. To był nasz jedyny pocałunek. Świat się nie skończył.

Teraz znajduję się gdzieś na rozdrożu. B. jest przeszłością i czas najwyższy się z tym pogodzić…  Znalazłam kogoś, z kim lubię się śmiać. Lubię go, z wzajemnością. Ale nie wkładamy tego na siłę do jakiegoś pudełka. Wczoraj leżąc w łóżku pomyślałam, że tęsknię za R. Nie tak, jak się tęskni za ukochanym, bardziej tęsknię za jego śmiechem i za telefonami z pytaniem „gdzie jesteś?”, kiedy wie, że jestem na uczelni. Ale sam fakt, że doszłam do tego, że mi go brakuje po 2 tygodniach niewidzenia się jest dość… przełomowy. Ani ja, ani on nie przywiązujemy się łatwo do ludzi i gdybym usłyszała od niego, że za mną tęsknił, to nie wiedziałabym kompletnie co z tym zrobić. Nie wiem co będzie dalej. I chyba się z tego cieszę. Z tego, że nie wiem, ale też nie muszę wiedzieć. Że dopóki czegoś nie zepsuję, to w sumie wszystko jest możliwe.

Tak więc, ideał: mężczyzna powinien dawać mi poczucie bezpieczeństwa i stabilności emocjonalnej. Łączyć w sobie siłę psychiczną i nieugiętość w dążeniu do tego, na czym mu zależy, z odrobiną wrażliwości. Powinien być wierzący i powinien potrafić rozmawiać o wierze z łatwością, z jaką rozmawia się o polityce. O polityce nie powinien rozmawiać, chyba że ja sama zacznę. Powinien być poważny, poważny w sensie życiowym, i brać pod uwagę myśl o założeniu rodziny i posiadaniu dzieci. Zdecydowanie musi lubić dzieci, inaczej nie mamy nawet o czym rozmawiać. Że inteligentny – to już pisałam, a najlepiej gdybyśmy byli kolegami po fachu i mogli się dzielić doświadczeniami także na tym polu. Ale jednak rodzina musi być dla niego wyższą wartością niż praca. 

Hm, wypisałam te wszystkie cechy bez większego namysłu i teraz widzę, że kogoś mi przypominają. Niedobrze.

No w każdym razie, z okazji Walentynek życzę i Wam, i sobie, żebyśmy znalazły kogoś, kto może nawet nie będzie tym wyśnionym ideałem, ale z czasem do niego aspiruje. Kogoś, z kim będziemy po prostu szczęśliwe. A jeśli już kogoś takiego macie – nie wypuszczajcie. Na zdjęciu możecie zobaczyć, jak spędzam dzisiejsze święto. Mam wino, nie jest źle, a za rok może będzie lepiej. To prawda, co mówią - czas jest najlepszym lekarzem.